เขียนถึงลูก 1

ลูกจ๋า คนแต่ละคนมีไม่นิสัยไม่เหมือนกัน แต่แม่จัดกลุ่มคนเป็นจำพวกๆ ได้อย่างหยาบๆ บอกหนูไว้เผื่อหนูโตขึ้น หนูจะได้ไม่ต้องไปเรียนรู้เองทั้งหมด ให้หนูมีข้อมูลที่คนเราจะเป็นได้ ทั้งด้านที่ดี และด้านที่เลว แม่เป็นคนส่วนใหญ่ในโลกใบนี้ มีทั้งดีและเลว คนทุกคนเป็นแบบนั้น แต่คนส่วนใหญ่จะมีส่วนดีมากกว่าส่วนเลว ถ้าถึงวันที่คนส่วนใหญ่มีส่วนเลวมากกว่าส่วนดี คงเป็นวันที่โลกไม่เหลือความน่าอยู่ แม่ขออย่าหนูได้พบเจอวันนั้นในชีวิต คนจำพวกแรกที่จะแนะนำให้รู้จัก และขออย่าให้หนูเป็น หรืออย่าแม้แต่จะใกล้เคียงคนจำพวกนี้เลย คือคนที่มาหายใจที่ทำงาน คนที่อยู่เพื่อกินเงินเดือนคนอื่นไปวันๆ อยู่โดยไม่มีความละอายแก่ใจว่าไม่ได้ทำอะไร หนูจงมีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า แม่ไม่ใช่คนเก่งที่สุด ดีที่สุด ทำงานใหญ่โตที่สุด แต่แม่รู้ว่าแม่ทำงานเต็มที่ พยายามทำตัวให้มีประโยชน์ต่อที่ทำงานมากขึ้นๆ ทุกๆ วัน การแค่มาทำงานแต่ไม่คิดพัฒนาสิ่งที่ทำอยู่เลย เป็นการเสียคุณค่าเดิมที่เรามีอยู่ จงทำงานโดยที่กลับมาถึงบ้านแล้วเรารู้ว่าเราได้ทำอะไรไปในวันนี้ จงทำงานแบบที่เงยหน้า สบตา และบอกกับทุกคนได้ว่าที่ผ่านมา 1 สัปดาห์ 1 เดือน 1 ปี เราได้ทำอะไรไป แล้วในปีนี้ มีอะไรที่เราภูมิใจ คำว่างานของแม่ ไม่ใช่หมายถึงเฉพาะงานอย่างที่แม่กับพ่อ หรือคุณตาคุณยายออกไปทำทุกวันอย่างเดียวเท่านั้น แต่"งาน"ของแม่ หมายถึง สิ่งที่เราทำด้วยหน้าที่ที่เรามี เช่น การเป็นลูกของคุณตา คุณยาย เป็นภรรยาของพ่อ เป็นแม่ของหนู เป็นเพื่อนที่่ดีของเพื่อน เป็นลูกน้องของหัวหน้า เป็นหัวหน้าของลูกน้อง เป็นพนักงานรัฐ เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ใช้ภาษีของประชาชน อย่างนี้เป็นต้น ทุกบทบาทที่เรามี ถ้าเรามีสิ่งที่เราภูมิใจในแต่ละบทบาท ปีละ 1-2 อย่างก็ดีแล้ว ถ้ามีมากกว่านั้นได้ก็ดี แต่ที่พูดมาทั้งหมดนี้ แม่ไม่ได้ต้องการให้หนูทำแต่เพื่อคนอื่น จงทำตามหัวใจและสมองของตนเองด้วย ประสบการณ์ที่ผิดพลาดของแม่สอนอะไรๆ กับแม่มาพอสมควร แม่อยากจะเล่าให้หนูฟัง ไม่ใช่เพียงจะสอน แต่อยากให้หนูรู้จักแม่ในหลายๆ ด้าน เรื่องการทำตามหัวใจตัวเองในเรื่องที่ถูกต้องสำคัญมาก และมันจะส่งผลให้หนูมีความสุขและประสบความสำเร็จในการดำเนินชีวิต ไว้วันหลังแม่จะเล่าให้ฟังนะ รักลูกทั้ง 2 คน