สวัสดี My Blog

หายไปมีอีหนู FB อยู่เกือบครึ่งปี ก็ต้องกลับมาตายรัง อะไรจะดีเท่าที่เงียบๆ ให้ได้คิดทบทวนอะไรอย่าง blog นี้

ปัญหา/ความทุกข์ในวันนี้ ไม่ใช่ความทุกข์ในวันหน้า
ณ วันนี้เราคงพะวงและวกวนอยู่กับเรื่องเดิมๆ คาดหวัง > ผิดหวัง > สมหวัง > คาดหวัง
ทั้งๆ ที่รู้ว่าความทุกข์มาจากความคิดและความหวังของตัวเอง
ทำไมเราถึงหยุดมันไม่ได้
นี่เราโง่ หรือมันเป็นธรรมดาของจิตใจมนุษย์
กลับมาอ่านสิ่งที่เขียนไปเมื่อก่อน ยังตกใจตัวเองว่าทำไมบางครั้งแรงได้ขนาดนั้น
บางเรื่อง บางตอน เขียนไปไม่กี่เดือน แต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าทำไมถึงเขียนมันขึ้นมา
นี่เราโง่แล้วยังความจำเสื่อมหรือเปล่าเนี่ย

กลับมาอ่าน Blog แล้งช่วยให้สบายใจได้อย่างนึงว่า
อย่างน้อย ถ้าเราแก้อะไรไม่ได้ ความทุกข์ใจในวันนี้จะหายไปด้วยกาลเวลา
Time will heal จริงๆ

ขอบคุณเพื่อนหลายๆ คนที่เป็นกำลังใจและมีน้ำใจนึกถึงกันตลอด